İzmir’deki kadar güzel batmaz güneş …

Dünyanın hiçbir yerinde İzmir’deki kadar güzel batmaz güneş.

Yine öyle bir vakit…
Bitmeyen enerji, kavuniçi bir top olmuş, 

trajik bir yangının küllerinden yeniden doğan şehrin ufuk çizgisinde, 

körfeze usul usul iniyor.
Rakının dibine vurma saati…
Takvimler, 1923’ü gösteriyor.

Adres, numara 248, Kordon…
Naim Palas… İkinci kat…
Cumbada oturuyor Mustafa Kemal.
Sevmez fazla yemeği. Leblebi var yine önünde…

Garson titriyor. Çünkü çocuk, Rum. 

Sesleniyor Gazi, şefkatli bir ses tonuyla:

“Vre Dimitri” diyor, “Gel bakayım.”

Çocuk:

“Buyur Pasam” diyor, ş’ lere dili dönmeyen, kırık dökük Türkçesi’yle.

“Sizin Kosti…” diyor… 

İşgal sırasında İzmir’e gelen Yunan kralı Konstantin’i kastederek… 

“Sizin Kosti, geldi mi buraya?”

“Geldi Pasam…”

“Oturdu mu bu masaya?”

“Oturdu Pasam.”

“Güneş batarken rakı içti mi?”

“İçmedi Pasam.”

“E o zaman sormadın mı çocuk, ne halt etmeye almış İzmir’i?”

**********

Ata sözü üzerine söz söylemek haddi aşar…

 

Sağlık huzur lezzet keyif diliyorum.